Geluid levert mens en dier mogelijkheden om te communiceren. Geluid vertelt ook veel over de omgeving, en kan met name de belangrijkste bron van informatie zijn wanneer het zicht slecht is of in het donker. Men zegt wel dat voor mensen een foto meer zegt dan duizend woorden, maar voor kennis over het dierenrijk zegt een geluidsopname vaak meer dan duizend foto’s. De functie en evolutie van signalen is te begrijpen door kennis over de natuurkundige basis van geluid en de fysieke mogelijkheden om akoestische signalen te maken. Ook is kennis over de voortplanting en perceptie van geluid van belang. De wereld is altijd al vol geluiden geweest van wind, golfslag, aardbevingen, en vulkaanuitbarstingen, naast de geluiden gemaakt door dieren. Sinds de industriële revolutie zorgt de mens er echter voor dat er veel geluiden zijn bijgekomen van allerlei machines en transportmiddelen. Dit verandert het geluidslandschap en kan gevolgen hebben voor veel dieren overal op de wereld.
Hans Slabbekoorn studeerde biologie aan de universiteit van Utrecht (1986-1993), waar hij zich verdiepte in primatologie en plantenecologie, met veldwerk in Indonesië en Frankrijk. Zijn promotieonderzoek deed hij aan de universiteit van Leiden (1994-1998) aan functie en evolutie van akoestische signalen met onderzoek aan communicatie bij vogels. Vervolgens werkte hij als post-doc aan de San Francisco State University, in California (1998-2001). Daarvoor deed hij veldwerk in Kameroen aan de rol van seksuele signalen in soortvorming en de rol van ecologie bij het verklaren van tropische biodiversiteit. Daarna keerde hij terug naar Leiden voor een tweede post-doc positie (2001), om vervolgens aangesteld te worden als universitair docent (2004), hoofdocent (2012), en hoogleraar (2022) in de Akoestische Ecologie & Gedrag. Hij heeft verder korte bezoeken gebracht als gastdocent aan Parijs, Frankrijk (2011), Harbin, China (2015), en Salvador, Brazilië (2017).
